97 lat temu – w dniach 25-26 marca 1922 roku odbył się Zjazd Narodowego Związku Młodzieży Akademickiej, powstałego 17 XII 1919 r. Związek przyjął na zjeździe nazwę „Związek Akademicki Młodzież Wszechpolska”. Pierwszym prezesem MW został Jan Rembieliński, a prezesem honorowym – Roman Dmowski.

Młodzież Wszechpolska posiadała koła we wszystkich ośrodkach akademickich: pierwotnie w Warszawie, Poznaniu, Lwowie, Krakowie, Wilnie i Lublinie oraz od 1930 roku w Cieszynie. Była ona największą organizacją akademicką w dwudziestoleciu międzywojennym.

Głównymi płaszczyznami działalności Młodzieży Wszechpolskiej w II RP były działania w obronie autonomii uczelni, obrona studentów przed nadmiernymi opłatami i walka z nadreprezentacją mniejszości narodowych na uczelniach wyższych.

Do wybitnych działaczy MW w okresie międzywojennym byli: Jan Mosdorf, Bolesław Piasecki, Henryk Rossmann, Zbigniew Stypułkowski, Wojciech Wasiutyński (Warszawa), Jan Bogdanowicz, Jan Matłachowski (Lwów), Edward Sojka, Zdzisław Wardejn (Poznań), Tadeusz Bielecki, Lech Haydukiewicz (Kraków), Stefan Łochtin (Wilno).

Po wybuchu II wojny światowej działalność Wszechpolaków jako zwartej grupy zamarła. W konspiracji MW odtworzona została na początku 1944 roku w Warszawie, pod przywództwem Tadeusza Łabędzkiego i Wiesława Chrzanowskiego. Organizację rozbiła UB w 1946 r. Tadeusza Łabędzkiego zakatowano w Warszawie w czerwcu 1946 roku.

Po wojnie organizacja odrodziła się w 1989 roku i działa do dziś wśród młodzieży, organizując m.in. Marsz Niepodległości.

MK

Źródło: L. Kulińska, Związek Akademicki Młodzież Wszechpolska i Młodzież Wielkiej Polski w latach 1922-1947