40 lat temu w Londynie zmarł Zbigniew Stypułkowski – działacz narodowy, członek Obozu Wielkiej Polski, Stronnictwa Narodowego, żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych i członek władz Polskiego Państwa Podziemnego.

Stypułkowski urodził się 24 marca 1904 roku w Warszawie, był uczniem Gimnazjum im. gen. Chrzanowskiego. W 1920 roku był sekretarzem generalnym Komitetu Młodzieży Szkolnej Obrony Państwa, a następnie jako ochotnik został uczestnikiem walk przeciwko bolszewikom w pociągu pancernym „Mściciel”. Po zakończeniu działań wojennych skończył edukację w gimnazjum i w 1921 roku uzyskał świadectwo maturalne. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

W latach 1922-1928 był prezesem korporacji akademickiej „Aquilionia” oraz prezesem filistrów tej korporacji. W latach 1924-26 był wiceprezesem, a następnie prezesem Naczelnego Komitetu Akademickiego, obejmującego swą działalnością wszystkie krajowe środowiska akademickie. W latach 1926-30 był kierownikiem Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski na m.st. Warszawa i członkiem Komitetu Głównego.

W tzw. wyborach brzeskich (1930 r.) został wybrany posłem na Sejm RP w okręgu Biała Podlaska z ramienia Ruchu Młodych OWP. Był wtedy najmłodszym posłem, miał bowiem zaledwie 26 lat. Stypułkowski wykazywał dużą aktywność w pracach sejmowych.  O jego młodzieńczym temperamencie świadczy fakt udziału w dwóch honorowych pojedynkach. Szczególnie głośny był drugi pojedynek ze znanym działaczem sanacyjnym Bogusławem Miedzińskim (późniejszy minister i marszałek Sejmu). Przyczyną tego pojedynku była obrona dobrego imienia młodzieży narodowej, którą poseł obraził z ławy sejmowej.

Zbigniew Stypułkowski z zawodu był adwokatem, świetnym obrońcą karnym, znanym ze zdolności obrończych i krasomówczych. Bronił w licznych procesach w okresie lat trzydziestych wielu działaczy narodowych, również w głośnym procesie Adama Doboszyńskiego oskarżonego o kierowanie tzw. wyprawą myślenicką.

W latach 1930-37 pełnił funkcję prezesa Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego na Podlasiu oraz członka Rady Naczelnej tej partii. W 1937 roku został usunięty z władz SN i zawieszony w prawach członka za zachowanie podczas spotkania z marszałkiem Rydzem-Śmigłym na komerszu korporacji akademickiej „Arkonia”.

Podczas okupacji po klęsce wrześniowej przebywał w niewoli sowieckiej, a następnie niemieckiej. W 1942 roku został członkiem Tymczasowej Komisji Rządzącej, później zaś wojennego Zarządu Głównego SN. W latach 1943-44 pełnił funkcję sekretarza generalnego Tymczasowej Rady Narodowej Politycznej a w marcu w jej imieniu podpisał umowę scaleniową NSZ i AK. W 1945 roku został „zaproszony” do Moskwy wraz z innymi przywódcami Państwa Podziemnego, a następnie aresztowany. W zamyśle Rosjan proces szesnastu polskich przywódców Państwa Podziemnego inscenizowany 18-21 czerwca 1945 miał ostatecznie zdyskredytować legalne władze RP w oczach społeczeństwa i światowej opinii publicznej.

Podsądni moskiewskiego procesu wywodzili się z ugrupowań wchodzących w skład RJN, pełniącej podczas okupacji jak wiadomo rolę podziemnego parlamentu. Po czteromiesięcznym pobycie w więzieniu w Moskwie Stypułkowski powrócił na krótko do Kraju, po czym przedostał się na Zachód. Na emigracji dał się poznać jako aktywny działacz SN. Przebywał w Stanach Zjednoczonych, a pod koniec swojego życia osiedlił się w Wielkiej Brytanii. Zmarł 30 marca 1979 roku.

za: nsz.com.pl