W tradycyjnym kalendarzu liturgicznym uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego obchodzi się dokładnie 40 dni po Wielkanocy – czyli w tym roku 30 maja.

Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem Zmartwychwstania. Pascha — przejście Pańskie osiąga w tej tajemnicy swój kres. Człowieczeństwo Zbawiciela otrzymuje najwyższą chwałę w nagrodę za doskonałe posłuszeństwo wobec Ojca. Wejście Chrystusa do nieba to wejście Arcykapłana Nowego Testamentu do świętego świętych «aby wstawiać się za nami». Wniebowstąpienie jest również triumfem ludzkości. Chrystus umieścił bowiem po prawicy Ojca ułomną ludzką naturę. «Gdyśmy byli umarłymi przez grzechy… (Bóg) wzbudził (nas) z martwych, dozwolił zasiadać na niebiosach w Chrystusie Jezusie» (Ef. 2, 5-6). Tajemnica Wniebowstąpienia dopełni się ostatecznie wówczas, gdy wejdą do nieba również członki Jego Mistycznego Ciała. Całe życie Kościoła jest przygotowaniem na dzień, w którym Chrystus wróci, aby wprowadzić odkupionych do chwały Ojca. Teksty Mszy św. wysławiają Wniebowstąpienie jako triumfalny pochód Zbawiciela. Modlitwy są wyrazem chrześcijańskiej nadziei.

Według ostatniej edycji Mszału Piusa V z 1962 r, Wniebowstąpienie jest świętem I klasy. Pierwsze czytanie, tak jak w Lekcjonarzu rytu zwyczajnego, zawiera początkowy fragment Dziejów Apostolskich (Dz 1, 1-11), natomiast jako Ewangelię czyta się zakończenie Ewangelii wg św. Marka (Mk 16, 14-20). Fragment ten zawiera zarówno nakaz misyjny Jezusa jak też wzmiankę o Jego Wniebowstąpieniu oraz o współdziałaniu z uczniami w dziele ewangelizacji. Czas, który następuje po Wniebowstąpieniu, nazywa się w Mszale Piusa V “czasem Wniebowstąpienia” i aż do piątku przed Zesłaniem Ducha Świętego odprawia się Mszę z formularzem i czytaniami z Wniebowstąpienia (z wyjątkiem niedzieli po Wniebowstąpieniu, mającej własne teksty). Mszał św. Piusa V nie przewiduje przeniesienia Wniebowstąpienia na niedzielę.