Niebo jest naszą ojczyzną; na ziemi jesteśmy wygnańcami. Wskutek grzechów własnych i grzechów naszych współbraci doznajemy wielu cierpień (antyfona na wejście). Dostrzegamy w sobie choroby duchowe, które zagrażają życiu łaski (ewangelia). Dlatego z serc naszych wyrywa się modlitwa pełna tęsknoty za wieczną ojczyzną (alleluja, antyfona na ofiarowanie). Wiemy jednak, że Chrystus chce nas zbawić. W Eucharystii podaje nam niebieskie lekarstwo na choroby dusz (sekreta). Eucharystia jest ostoją nadziei i pociechą w naszym wygnaniu (antyfona na komunię). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 20. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Archiwa kategorii: Z kalendarza liturgicznego
Z kalendarza liturgicznego: 19. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Wszyscy ludzie są zaproszeni przez Boga na wieczyste gody Jego Syna z odkupioną ludzkością. Wezmą w nich udział tylko ci, którzy dojdą do bram wieczności odziani w godową szatę łaski uświęcającej, którą otrzymaliśmy na Chrzcie św. Zachowanie tej szaty przekracza ludzkie siły. Zbyt często ulegamy złudzeniom, że można się zbawić dzięki własnym wysiłkom. W ciągu dzisiejszej Mszy św. Kościół wielokrotnie nam przypomina radosną prawdę, że Bóg nas prowadzi, obdarza łaską i zbawia. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 19. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: 18. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Gdy zaczyna się jesienne zamieranie przyrody, Kościół kieruje naszą myśl ku życiu wiecznemu. Świątynia, w której się gromadzimy, jest symbolem nieba — domu Bożego, dlatego idziemy do niej z radością (ant. na wejście, graduał). Tu otrzymujemy pouczenie o prawdach Bożych oraz przyjmujemy sakramenty, przygotowujące nas na dzień przyjścia Pańskiego (lekcja). W sakramencie Pokuty Chrystus oczyszcza duszę i wlewa w nią nowe siły na pielgrzymowanie ku wieczności, które trwa bez przerwy, wśród codziennych zajęć w domach i warsztatach pracy (ewangelia). Przez Eucharystię Bóg daje nam udział w swoim Bóstwie, przedsmak niebieskiej chwały. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 18. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: 17. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Wszystkie przykazania wskazują, jak mamy wypełniać podstawowe prawo miłości Boga i bliźniego, które streszcza całą objawioną naukę moralną (ewangelia). Przykazanie miłości bliźniego jest podobne do «pierwszego i największego» przykazania miłości Boga, ponieważ ma ten sam motyw: dobroć Boga, który miłuje wszystkich. Św. Paweł wylicza w lekcji więzy nadprzyrodzone, które nas łączą: jeden Bóg, jedna wiara, jeden Chrzest, jedno oczekiwanie zbawienia. Węzły te są o wiele mocniejsze niż wszystko, co może nas dzielić. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 17. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: 16. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Uświęcenie i zbawienie jest dziełem łaski. Z biegiem naszego życia coraz lepiej poznajemy własną słabość. Jesteśmy «nędzni i ubodzy» (ant. na wejście), Bóg jednak dał nam niepojęte bogactwa: zbawczą śmierć swojego Syna, dary Ducha Św., Kościół święty, Sakramenty i Pismo święte. Z tych źródeł spływa obficie łaska Boża na tych, którzy znając swoją słabość i grzeszność pokornie proszą o pomoc Bożą (ewangelia, ant. na ofiarowanie). Łaska Boża nadaje wartość naszej modlitwie i uczynkom, dlatego prosimy, aby zawsze nas uprzedzała i towarzyszyła nam. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 16. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: święto Podwyższenia Krzyża Świętego
Święto dzisiejsze ustanowiono na pamiątkę znalezienia Krzyża świętego przez cesarzową Helenę i konsekracji bazyliki wzniesionej na Golgocie 14 września 335 roku. Później wspominano w tym dniu odzyskanie Krzyża świętego zrabowanego przez Persów. 3 maja 630 roku w uroczystej procesji cesarz Herakliusz osobiście wniósł odzyskany Krzyż do bazyliki Grobu Chrystusowego. Krzyż święty jest najdostojniejszą pamiątką Męki Pańskiej, dlatego zajmuje poczesne miejsce w świątyniach i domach katolickich. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: święto Podwyższenia Krzyża Świętego
Z kalendarza liturgicznego: 14. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Nie można służyć dwu panom: ciału i duchowi, mamonie i Bogu. Przez wejście do Kościoła dokonaliśmy wyboru, zaciągnęliśmy się do służby Bożej. Gorliwość w tej służbie słabnie czasem pod wpływem troski o sprawy doczesne. Szukamy najpierw innych rzeczy, a na sprawy Królestwa Bożego nie staje już czasu. Dlatego Kościół przypomina: «Szukajcież naprzód Królestwa Bożego… a wszystko inne będzie wam przydane» (ewangelia). Śpiewy mszalne wysławiają szczęście płynące z wiernego oddania się Bogu. (antyfony na wejście i na ofiarowanie, graduał). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 14. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: 13. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Nadzieja naszego zbawienia opiera się na obietnicach Bożych. Pan Bóg obiecał Abrahamowi, że rozmnoży jego potomstwo jak gwiazdy na niebie i że z tego potomstwa wybierze Zbawiciela świata. Gdy nadeszła pełnia czasów, Bóg spełnił obietnicę zsyłając na świat swojego Syna, który jako człowiek pochodził z potomstwa Abrahama (lekcja). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 13. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: święto NMP Częstochowskiej
Władysław, książę opolski, wybudował na Jasnej Górze klasztor dla OO. Paulinów i oddał im pod opiekę obraz Matki Bożej, czczony na jego zamku. Wkrótce obraz zasłynął cudami. Cześć jego wzrosła od czasów cudownej obrony Jasnej Góry przed Szwedami. W roku 1717 obraz został uroczyście ukoronowany i Jasna Góra stała się głównym ośrodkiem kultu Matki Bożej w Polsce. Teksty mszalne wysławiają opiekę Matki Bożej nad Polską i porównują twierdzę Jasnogórską z Syjonem, siedzibą arki przymierza w Starym Testamencie. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: święto NMP Częstochowskiej
Z kalendarza liturgicznego: 12. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Słowa Chrystusa: «Błogosławione oczy, które widzą, co wy widzicie» odnoszą się do wszystkich dzieci Kościoła. W Starym Testamencie obowiązywały te same przykazania, w ludziach tkwiły te same namiętności, a nie mieli oni Sakramentów świętych i wszystkich łask, jakie one przynoszą. Dzisiaj Chrystus staje przed nami jako pośrednik Nowego Przymierza doskonalszego niż Stare (lekcja) i jako miłosierny Samarytanin, który pochyła się nad duszą ludzką, obrabowaną z łaski i poranioną, aby ją uzdrowić (ewangelia).