Według starej tradycji Apostołowie Piotr i Paweł ponieśli równocześnie śmierć męczeńską za cesarza Nerona w roku 66 lub 67. Św. Piotr został ukrzyżowany na wzgórzu Watykańskim, a św. Paweł ścięty przy drodze Ostyjskiej. Pierwotnie odprawiano w Rzymie jedną Mszę w bazylice Św. Piotra, drugą w bazylice Św. Pawła, a trzecią w bazylice Św. Sebastiana, w której jakiś czas spoczywały ich relikwie. Drugą Mszę z czasem przeniesiono na dzień następny, a na dzień dzisiejszy zachowano Mszę poświęconą Św. Piotrowi. W modlitwach mszalnych odwołujemy się jednak do wstawiennictwa obu apostołów, którzy z wyboru Chrystusa odegrali wyjątkową rolę w rozszerzeniu Kościoła. Teksty mszalne przypominają wybór św. Piotra na głowę Kościoła, jego władzę (ewangelia, alleluja, antyfona na komunię) oraz szczególną opieką nad nim (antyfona na wejście, lekcja). Przywilej Piotra oraz specjalna opieka Boża przeszły na jego następców, biskupów rzymskich. Już dwa tysiące lat pełnią oni rolę opoki, na której wspiera się budowa Kościoła. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: święto śś. Apostołów Piotra i Pawła
Archiwa tagu: Msza Trydencka
Z kalendarza liturgicznego: 4. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Wśród walk i utrapień doczesnego życia przynależność do Kościoła katolickiego jest ostoją naszej ufności. Św. Paweł poucza, że cierpienie jest związane z doczesnością. Człowiek, a z nim całe stworzenie, oczekuje rozciągnięcia owoców Odkupienia na ciało człowieka i na przyrodę (lekcja). Doświadczenia spotykają również Kościół — łódź Piotrową, w której odbywamy naszą doczesną pielgrzymkę (ewangelia). Modlimy się o pokój potrzebny Kościołowi w pełnieniu jego misji (kolekta). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 4. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Sanitaryzm w Kościele. Koniec Summorum Pontificum? – K. Klimczak i R. Mossakowski
Czy sanitaryzm w Kościele doprowadzi do odpływu wiernych od religii katolickiej? I czy papież Franciszek anuluje motu proprio Summorum Pontificum? O tym w rozmowie Kamila Klimczak z Rafałem Mossakowskim. Czytaj dalej Sanitaryzm w Kościele. Koniec Summorum Pontificum? – K. Klimczak i R. Mossakowski
Z kalendarza liturgicznego: 3. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Dwie potęgi zabiegają o duszę człowieka: szatan, który chce ją zgubić (lekcja) i Chrystus, Dobry Pasterz, który nieustannie się o nią troszczy (ewangelia). Przypowieść ewangeliczna odsłania nam wzruszającą tajemnicę miłosierdzia Bożego. Bóg cieszy się z każdego nawrócenia. Dlatego we wszystkich pokusach z ufnością zwracamy się do Niego (antyfony na wejście i na ofiarowanie, graduał). W każdej Komunii świętej Chrystus na nowo nas odnajduje i zwraca ku Bogu. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 3. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
Źródłem tajemnic Chrystusowych jest miłość ku Ojcu i ku ludzkości. Symbolem miłości Słowa Wcielonego jest Jego przebite Serce. Niestety, ludzkość odpłaca Zbawicielowi zapomnieniem, opuszczeniem i wzgardą. Nakłada to na nas obowiązek wynagradzania. Obowiązek ten przypomniała światu św. Małgorzata Maria Alacoque, zaszczycona w roku 1675 objawieniami Najświętszego Serca. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
Z kalendarza liturgicznego: 2. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Chrystus wyzwolił nas z niewoli szatana i grzechu i wprowadził do swojego Kościoła (antyfona na wejście, lekcja). Powołanie do Kościoła wiąże się z zaproszeniem na ucztę eucharystyczną i na biesiadę życia wiecznego. Eucharystia nie jest nagrodą, lecz posiłkiem, do którego winni zbliżać się zwłaszcza chorzy i słabi (ewangelia). Udział we Mszy świętej przez Komunię świętą pomaga nam z dnia na dzień wzrastać w łasce Bożej (sekreta). Kto uchyla się od uczty eucharystycznej, naraża się na utratę życia wiecznego. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 2. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: Boże Ciało
Rocznica ustanowienia Najświętszego Sakramentu, Wielki Czwartek, zbyt bliski jest męki i śmierci Chrystusa, aby można było oddać się niezmąconej radości. Dlatego w pierwszy czwartek po zakończeniu okresu Wielkanocnego zostało ustanowione specjalne święto, którego celem jest okazanie wdzięczności Bogu za ustanowienie Najświętszego Sakramentu i za wszystkie łaski, które nieustannie spływają z niego na Kościół. Do ustanowienia święta Bożego Ciała przyczyniły się prośby św. Julianny z Cornillon (zm. 1258). Na cały Kościół rozciągnął je papież Urban IV. Procesję dodano dopiero w XV wieku. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: Boże Ciało
Komentarz Narodowy (190) – Zakażą Mszy Trydenckiej?
Czy Franciszek zakaże odprawiania tradycyjnej Mszy świętej? Takie informacje docierają z Watykanu. Jakie będą możliwe skutki? Czytaj dalej Komentarz Narodowy (190) – Zakażą Mszy Trydenckiej?
Z kalendarza liturgicznego: Wniebowstąpienie Pańskie
Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem Zmartwychwstania. Pascha — przejście Pańskie osiąga w tej tajemnicy swój kres. Człowieczeństwo Zbawiciela otrzymuje najwyższą chwałę w nagrodę za doskonałe posłuszeństwo wobec Ojca. Wejście Chrystusa do nieba to wejście Arcykapłana Nowego Testamentu do świętego świętych «aby wstawiać się za nami». Wniebowstąpienie jest również triumfem ludzkości. Chrystus umieścił bowiem po prawicy Ojca ułomną ludzką naturę. «Gdyśmy byli umarłymi przez grzechy… (Bóg) wzbudził (nas) z martwych, dozwolił zasiadać na niebiosach w Chrystusie Jezusie» (Ef. 2, 5-6). Tajemnica Wniebowstąpienia dopełni się ostatecznie wówczas, gdy wejdą do nieba również członki Jego Mistycznego Ciała. Całe życie Kościoła jest przygotowaniem na dzień, w którym Chrystus wróci, aby wprowadzić odkupionych do chwały Ojca. Teksty Mszy św. wysławiają Wniebowstąpienie jako triumfalny pochód Zbawiciela. Modlitwy są wyrazem chrześcijańskiej nadziei. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: Wniebowstąpienie Pańskie
Z kalendarza liturgicznego: 5. Niedziela po Wielkanocy
Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie to dwa etapy jednego misterium. Przy końcu Okresu Wielkanocnego słyszymy z ust Zbawiciela streszczenie całego Jego życia. «Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat, znowu opuszczam świat i idę do Ojca» (Alleluja, ewangelia). Podobnie jak Chrystus, zostaliśmy wybawieni od śmierci (antyfona na wejście, antyfona na ofiarowanie) dążymy do Ojca (sekreta). Życie ziemskie to czas próby, w którym mamy czynami udowadniać naszą miłość ku Ojcu niebieskiemu (lekcja). Modlitwa zanoszona w imię Jezusa zapewni nam pomoc łaski Bożej. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 5. Niedziela po Wielkanocy