4 grudnia 1926 roku w Poznaniu miał miejsce zjazd założycielski Obozu Wielkiej Polski. Obozu, który w szczytowym okresie swojego funkcjonowania liczył około 300 tysięcy członków. Była to jedna z najważniejszych organizacji polskiego ruchu narodowego. Miała formować przyszłe elity, działać w obronie interesu narodowego i tradycji, dążyć do budowy Wielkiej Polski – Katolickiego Państwa Narodu Polskiego.

Dominowały tendencje sprzeciwu wobec systemu demokracji parlamentarnej w jej dotychczasowej formie, Dmowski jednak akcentował, że władzę ma sprawować naród, postulowano utworzenie politycznej organizacji narodu, nie narzucano jednak całkowitej jednomyślności. OWP stał się ruchem wielonurtowym np. w kwestiach gospodarczych od zdecydowanie wolnorynkowych poglądów m.in. Romana Rybarskiego po korporacjonizm młodszych i bardziej radykalnych działaczy. Również w kwestii systemu parlamentarnego niektórzy mieli zdanie odmienne.

Na czele OWP stanął Roman Dmowski jako Wielki Oboźny oprócz niego w skład Wielkiej Rady weszli m.in. Tadeusz Bielecki i Roman Rybarski. Bieżącą działalnością zajmował się Wydział Wykonawczy, którym kierował Aleksander Dębski.

Program OWP postulował walkę z dominacją mniejszości żydowskiej w sferach gospodarczych, obronę przed zakusami Niemiec, walkę o narodowy i katolicki charakter państwa polskiego. Podnoszono hasła odzyskania ziem piastowskich nad Odrą oraz na Mazurach. Zakładano polonizację i włączanie w nurt życia narodowego mniejszości słowiańskich. To właśnie Obóz Wielkiej Polski odegrał kluczową role w ostatecznym ukształtowaniu się oblicza polskiego nacjonalizmu. W jego skład weszli głównie działacze Związku Ludowo-Narodowego ale nie tylko. Do 1928 r. działalnością parlamentarna zajmował się właśnie ZLN. 7 października został on przekształcony w Stronnictwo Narodowe, które stało się główną organizacją endecką po delegalizacji OWP przez Sanację, która najwyraźniej wyczuła dla siebie poważne zagrożenie ze strony rosnących w siłę narodowców. Decyzję o ostatecznej delegalizacji OWP poprzedzoną licznymi represjami wobec jego działaczy ogłoszono 28 marca 1933 roku.