Wielka Sobota jest dniem największej żałoby, w którym Kościół skupia się przy Grobie Zbawiciela rozważając Jego Mękę i Śmierć. W tym dniu Kościół powstrzymuje się od Ofiary Eucharystycznej. Mamy bowiem odczuć rzeczywistość śmierci Chrystusa, pojąć grozę tej chwili, gdy żądło śmierci dosięgło Dawcę życia, wczuć się w nastrój tej Soboty, która była dniem triumfu wrogów Chrystusa i ostatnim dniem mocy ciemności.

W niektórych kościołach odprawia się w Wielką Sobotę przed południem wstępną część obrzędów Chrztu św., która symbolizuje śmierć starego człowieka. Dla wiernych dawniej ochrzczonych Wielka Sobota jest przypomnieniem, że przez sakrament Chrztu zostali wszczepieni w uczestnictwo śmierci Chrystusa, i dniem rachunku sumienia z przebytej drogi. Wierni gromadzą się przy Bożym Grobie, aby w ciszy rozważać tajemnice śmierci i grzechu. Nawiedzający Najświętszy Sakrament wystawiony w Bożym Grobie mogą uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami. Po południu odbywa się poświęcenie pokarmów przeznaczonych do spożywania w Niedzielę Zmartwychwstania.

Chrystus Pan zmartwychwstał w nocy z soboty na niedzielę. Ta noc «prawdziwie błogosławiona, jedyna, była godna poznać czas i godzinę zmartwychwstania Chrystusa…». Rozumiejąc dobrze wyjątkowe znaczenie tej nocy, przodkowie nasi całym świętom nadali nazwę Wielkanocy. Podobnie jak chrześcijanie pierwszych wieków, gromadzimy się tej nocy w kościołach w radosnym oczekiwaniu na Zmartwychwstanie.