Prawda o Bogu w Trójcy jedynym jest podstawą religii chrześcijańskiej. Prawda ta jest tajemnicą wiary, która została objawiona w zaraniu Nowego Przymierza między Bogiem a ludzkością. Odsłania nam ona tajemnicze życie Boże, którego uczestnikami stajemy się przez Chrzest święty. Cały kult Kościoła dąży do uwielbienia Boga w Trójcy Jedynego. Odrębne święto zostało wprowadzone w IX w., a w wieku XIV rozciągnięte na cały Kościół. We Mszy św. wielbimy niezgłębioną tajemnicę i dziękujemy za miłosierdzie okazane nam w dziele Odkupienia. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: Niedziela Świętej Trójcy
Archiwa tagu: Z kalendarza liturgicznego
Z kalendarza liturgicznego: Zesłanie Ducha Świętego
W dniu Pięćdziesiątnicy około godziny 9 przed południem Duch Święty zstąpił pod postacią wichru i ognia na uczniów zgromadzonych wieczerniku. Msza świąteczna odprawiana dziś jest uroczystym obchodem rocznicy tego wydarzenia (ant. na wejście, lekcja, ant. na komunię) i świadomi swojej słabości prosimy Ducha Świętego, aby umocnił to, czego dokonał w nas przez sakramenty Chrztu i bierzmowania i nieustannie obdarzał nas swoimi natchnieniami (ant. na ofiarowanie, kolekta, sekreta, pokomunia). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: Zesłanie Ducha Świętego
Z kalendarza liturgicznego: Niedziela po Wniebowstąpieniu
Od chwili Wniebowstąpienia Chrystusa cechą charakterystyczną życia Kościoła jest tęsknota za Jego powrotem. Nie jest to jednak bierne oczekiwanie. Kościół, prowadzony przez Ducha Świętego, składa świadectwo o swoim Założycielu, zwłaszcza przez praktykę miłości. Modlimy się dzisiaj o wierność w służbie Bożej (kolekta) i wzmocnienie naszych dusz łaską niebieską (sekreta). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: Niedziela po Wniebowstąpieniu
Z kalendarza liturgicznego: Wniebowstąpienie Pańskie
Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem Zmartwychwstania. Pascha — przejście Pańskie osiąga w tej tajemnicy swój kres. Człowieczeństwo Zbawiciela otrzymuje najwyższą chwałę w nagrodę za doskonałe posłuszeństwo wobec Ojca. Wejście Chrystusa do nieba to wejście Arcykapłana Nowego Testamentu do świętego świętych «aby wstawiać się za nami». Wniebowstąpienie jest również triumfem ludzkości. Chrystus umieścił bowiem po prawicy Ojca ułomną ludzką naturę. «Gdyśmy byli umarłymi przez grzechy… (Bóg) wzbudził (nas) z martwych, dozwolił zasiadać na niebiosach w Chrystusie Jezusie» (Ef. 2, 5-6). Tajemnica Wniebowstąpienia dopełni się ostatecznie wówczas, gdy wejdą do nieba również członki Jego Mistycznego Ciała. Całe życie Kościoła jest przygotowaniem na dzień, w którym Chrystus wróci, aby wprowadzić odkupionych do chwały Ojca. Teksty Mszy św. wysławiają Wniebowstąpienie jako triumfalny pochód Zbawiciela. Modlitwy są wyrazem chrześcijańskiej nadziei. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: Wniebowstąpienie Pańskie
Z kalendarza liturgicznego: 5. Niedziela po Wielkanocy
Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie to dwa etapy jednego misterium. Przy końcu Okresu Wielkanocnego słyszymy z ust Zbawiciela streszczenie całego Jego życia. «Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat, znowu opuszczam świat i idę do Ojca» (Alleluja, ewangelia). Podobnie jak Chrystus, zostaliśmy wybawieni od śmierci (antyfona na wejście, antyfona na ofiarowanie) dążymy do Ojca (sekreta). Życie ziemskie to czas próby, w którym mamy czynami udowadniać naszą miłość ku Ojcu niebieskiemu (lekcja). Modlitwa zanoszona w imię Jezusa zapewni nam pomoc łaski Bożej. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 5. Niedziela po Wielkanocy
Z kalendarza liturgicznego: 5. Niedziela po Wielkanocy
Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie to dwa etapy jednego misterium. Przy końcu Okresu Wielkanocnego słyszymy z ust Zbawiciela streszczenie całego Jego życia. «Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat, znowu opuszczam świat i idę do Ojca» (Alleluja, ewangelia). Podobnie jak Chrystus, zostaliśmy wybawieni od śmierci (antyfona na wejście, antyfona na ofiarowanie) dążymy do Ojca (sekreta). Życie ziemskie to czas próby, w którym mamy czynami udowadniać naszą miłość ku Ojcu niebieskiemu (lekcja). Modlitwa zanoszona w imię Jezusa zapewni nam pomoc łaski Bożej. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 5. Niedziela po Wielkanocy
Z kalendarza liturgicznego: uroczystość św. Stanisława
Św. Stanisław urodził się w Szczepanowie (dzisiejsza diecezja tarnowska), w roku 1030. Po studiach w Gnieźnie i w Paryżu został kapłanem i kanonikiem diecezji krakowskiej. W roku 1071 został biskupem Krakowa, który był już stolicą Polski. Jako gorliwy pasterz wypominał nadużycia nawet królowi, Bolesławowi Śmiałemu. Gdy napomnienia nie pomagały, św. Stanisław wyłączył króla ze społeczności kościelnej. Oburzony król kazał zabić biskupa. Rozkaz ten wykonano 11 kwietnia 1079 roku, gdy św. Stanisław odprawiał Mszę świętą w kościele Św. Michała na Skałce. Św. Stanisław został kanonizowany w Asyżu 8 września 1253 roku. Relikwie jego spoczywają w katedrze na Wawelu. Św. Stanisław jest głównym Patronem Polski. Ginąc w obronie moralności katolickiej św. Stanisław stał się naśladowcą Dobrego Pasterza, który daje życie za swoje owce (ewangelia). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: uroczystość św. Stanisława
Z kalendarza liturgicznego: NMP Królowej Polski
Naród polski wiele razy doświadczył w ciągu swoich dziejów opieki Matki Bożej. Moc Jej orędownictwa zajaśniała szczególnie w czasie tzw. «potopu». Po cudownej obronie Jasnej Góry przed Szwedami król Jan Kazimierz dnia 1 kwietnia 1656 roku uroczystym aktem oddał kraj pod opiekę Matki Bożej, obierając Ją Królową Polski. W roku 1924 na prośbę biskupów polskich papież Pius XI ustanowił specjalne święto Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski i pozwolił je obchodzić w pamiętnym dniu uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Dnia 3 sierpnia 1962 roku Ojciec św. Jan XXIII ustanowił Najświętszą Maryję Pannę Królową Polski główną Patronką kraju razem ze świętymi Biskupami i Męczennikami Wojciechem i Stanisławem. Teksty mszalne wysławiają opiekę Maryi nad naszym narodem i proszą o dalszą Jej pomoc. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: NMP Królowej Polski
Z kalendarza liturgicznego: 4. Niedziela po Wielkanocy
W dzisiejszej liturgii Kościół uczy nas o Duchu Świętym. Jest On najdoskonalszym darem Boga (lekcja) i Pocieszycielem chrześcijan. W dziejach Kościoła Duch Święty udowadnia światu słuszność sprawy Chrystusowej, zbrodnię odrzucenia Mesjasza i przegraną szatana. Kościół Chrystusowy i dusze dobrej woli zawdzięczają Duchowi Świętemu poznanie prawdy (ewangelia). Prosimy, by życie nasze było zgodne z poznaną prawdą. Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 4. Niedziela po Wielkanocy
Z kalendarza liturgicznego: 3. Niedziela po Wielkanocy
Kościół zwraca naszą uwagę na to, że ukoronowaniem zwycięstwa Chrystusowego było Wniebowstąpienie. Ukoronowaniem naszego życia wiernego Bogu będzie również życie wieczne w niebie. Radość świąteczna na ziemi to przedsmak i obraz radości doskonałej, nieprzemijającej. Aby na nią zasłużyć, musimy dochować wierności przyrzeczeniom złożonym na Chrzcie świętym (kolekta) i świecić przykładem chrześcijańskiego życia, naśladując Chrystusa, «posłusznego aż do śmierci» (lekcja). Wymaga to udziału w krzyżu Chrystusa od poszczególnych wyznawców i od całego Kościoła, zapewnia jednak nieprzemijającą radość z oglądania Boga (ewangelia, antyfona na komunię). Czytaj dalej Z kalendarza liturgicznego: 3. Niedziela po Wielkanocy