Jak wyglądałaby Polska pod zarządem naszych „starszych braci w wierze”? Nie trzeba korzystać z wyobraźni, aby odpowiedzieć na to pytanie. Okres stalinowski po II wojnie światowej był właśnie takim czasem, kiedy pełnia władzy spoczywała w rękach ludzi wiadomego pochodzenia. Mimo, że państwo polskie utożsamiano wówczas z postacią Bolesława Bieruta, chłopskiego syna, którego Sejm Ustawodawczy PRL na początku 1947 r. mianował prezydentem, ale faktyczną władzę stanowili wówczas ludzie pokroju Hilarego Minca, Romana Zambrowskiego i Jakuba Bermana urodzeni w żydowskich rodzinach. Na wszystkich szczeblach aparatu państwa pracowało wówczas tak wielu Żydów, że donoszono o tym nawet w raportach CIA. Jeden z nich sporządzonych 4 października 1954 r. zatytułowany „Status of Jews in Poland” stwierdza, iż: „Żydów w polskim rządzie jest tak wielu, że nie zezwala się im na wyjazd do Palestyny, bo nie byłoby ich kim zastąpić”.